Σκέψεις | Παραμύθια: Όνειρο ή πραγματικότητα;...

Μετά από πολλές άγρυπνες νύχτες, ξέρετε που κατέληξα; Ότι πολλά από τα μεγαλύτερα συμπλέγματα μας σαν ενήλικες , οφείλονται στα παραμύθια που μας έλεγαν όταν ήμαστε παιδιά.

[Guest post by Ntina]

Θέλω να πω, ποιος δεν θυμάται τη κλισέ ατάκα «και ζήσανε αυτοί καλά, και εμείς καλύτερα»; Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, αυτή η ατάκα είναι ικανή να σημαδέψει τη ψυχοσύνθεση ενός παιδιού για τα καλά. Του δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει απόλυτη δικαιοσύνη στη ζωή, δικαιοσύνη που επικρατεί σε πείσμα όλων των «κακών». Οι «καλοί» άλλωστε, πάντα κερδίζουν στα παραμύθια.

Ο βάτραχος που γίνεται πρίγκιπας…ο ξυλοκόπος που εμφανίζεται από το πουθενά για να σώσει τη κοκκινοσκουφίτσα αλλά και τη γιαγιά της… η χιονάτη που γλιτώνει έναν βέβαιο θάνατο με ένα φιλί . Είναι ιστορίες που όλοι έχουμε ακούσει άπειρες φορές σα παιδιά. Και το μόνο βέβαιο είναι ότι δημιουργούν προσδοκίες.

Ακόμα και οι πιο κυνικοί από μας, βαθιά μέσα μας, δεν έχουμε εγκαταλείψει
εντελώς το παραμύθι. Ενάντια σε κάθε λογική και εμπειρία, έχουμε ακόμα ψήγματα ελπίδας ότι κάποια μέρα θα ανοίξουμε τα μάτια και το όνειρο θα γίνει
πραγματικότητα.

Έτσι, φαντασιωνόμαστε ότι η σχέση που έχουμε και δε τσουλάει θα αποδειχτεί ο έρωτας της ζωής μας, κάποιος θα βρεθεί να επέμβει για να μας υπερασπιστεί στον «κακό» μας προϊστάμενο και θεός φυλάξει, η υγεία μας δε θα κινδυνέψει ποτέ, γιατί κάποιος που μας αγαπάει, θα μας σώσει. Τόσο απλά.

Το χειρότερο με τα παραμύθια βέβαια, είναι ότι δημιουργούν μια ψευδαίσθηση, για έναν κόσμο τόσο ονειρεμένο, που δε θα μπορούσε παρά να είναι ουτοπικός. Σκεφτείτε τον κόσμο της χιονάτης για παράδειγμα: η κοπέλα μπήκε σε ένα σπίτι 7 αντρών και ξάπλωσε στα κρεβάτια τους, την αποδέχτηκαν ως φίλη, την άφησαν να μείνει χωρίς να χρειαστεί να δουλεύει, και τα σχόλια που έκαναν γι΄αυτήν περιορίστηκαν στο πόσο λευκό δέρμα έχει-σα το χιόνι- και πόσο μαύρα μαλλιά έχει-σαν τον έβενο! Και όλα αυτά λίγο πριν τη ξυπνήσει από το κώμα ένας πρίγκιπας, επειδή την είδε από μακριά και αποφάσισε ότι την ερωτεύτηκε!

Η πραγματικότητα όμως, μας πιάνει απροετοίμαστους. Η ζωή δεν
εξελίσσεται όπως τη ονειρευτήκαμε. Τα παραμύθια δε συμβαίνουν στους απλούς ανθρώπους. Κανείς δε θα έρθει να μας σώσει.

Άλλα ποιος λέει ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό;

• Μπορεί το όνειρο να μην είναι ακριβώς όπως μας το είπανε.
• Μπορεί να μην έχει σημασία να «ζήσουμε εμείς καλύτερα».
• Μπορεί να πρέπει να πονάμε και να αγωνιζόμαστε, γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι, και χωρίς το πόνο να μη μπορούμε να νιώσουμε και την ευτυχία, η οποία έρχεται σε στιγμές και όχι ως μόνιμη κατάσταση.
  

Στη πραγματικότητα, συνήθως κερδίζουν οι «κακοί». Γι’αυτό και είναι τόσο μαγικό όταν μία στις τόσες, ενάντια σε κάθε λογική και εμπειρία, κερδίσει ο «καλός». Τελικά η ζωή αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον από ένα όνειρο, όταν εμείς οι ίδιοι αποφασίζουμε να σώσουμε τον εαυτό μας...

[πηγή εικόνας]

Guest post writer: Η Ντίνα είναι 24 ετών, εργάζεται ως Κοινωνική Λειτουργός και οι φίλοι της την φωνάζουν απο μικρή "Χιονάτη"... Το άρθρο αυτό αποτελεί τη δεύτερη προσπάθεια στο χώρο των blogs μετά το άρθρο της σχετικά με πριγκίπισσες, "αυτοκινητάκια" και παιδικά όνειρα... Το ::Alma Libre είναι υπερήφανο που φιλοξενεί το άρθρο αυτό και ελπίζει να ακολουθήσουν και άλλα σύντομα...